مسئولان استانی و شهرستانی با بدقولی هایشان دو سالی می شود که مردم را سرکار گذاشته اند و هیچ نوع قدمی از سوی آنها جهت ترمیم 23 پل میانه برداشته نشده است جز دادن وعده و وعید!
دو سالی می شود که وقتی به ماه های تیر و مرداد می رسیم یاد مرگ تدریجی بیماری می افتیم که مقابل چشمانمان جان می دهد و جز گفتن جمله تکراری و کلیشه ای «میانا دوزلن دییر» چیزی به ذهنمان نمی رسد و هر چقدر هم که می خواهیم وجدان خود را با قول های فراموش شده ی مسئولین التیام دهیم، نمی شود که نمی شود!
پل تاریخی میانه که از دوران صفویه به ارث مانده و از نظر معماری شبیه 33 پل اصفهان است، شده نمونه ی بارز مثال: «نمک خوردن و نمکدان شکستن» و تا دیروز که پل جدید قارانقو افتتاح نشده بود بیگاری تمام را از آن می کشیدیم و زمانی که دیگر تحملش را نداشت مصلحت را بر تخریب آن دانستیم.
دیگر نایی برای نوشتن نمانده، انتقادی، پیشنهادی، احساسی و هرچه به ذهنتان بیاید نوشته شد ولی باز کارساز نشد که نشد! دم خبرنگار صدا و سیمای استان گرم که گاهی تلنگری می زند به قول دهندگان بدقول! ولی او هم دیگر امیدی برایش نمانده ولی ناامید نمی شود و همچنان گزارش می سازد از این پیر کمرشکسته!
رنگساز، خبرنگار دفتر خبری میانه که این هفته سومین گزارش از وضعیت اسفناک 23 پل را تهیه کرد، گزارشش دیگر حال و هوای امید را نداشت و همچون آن دو گزارش قبل نبود، انگار همه خسته شده اند از بدقولی ها، بدقولی هایی که 2 سالیست مردم را سرکار گذاشته است! مسئولینی پیدا می شوند که رسانه را ابزار استفاده شخصی قرار می دهند و از برنامه های توریستی و ایجاد پارک می گویند ولی فردایش آب از آب تکان نمی خورد. یا از برنامه ریزی های دقیق انجام شده برای سال جاری که هرسال نیز تمدید می شود!
وقتی رئیس میراث فرهنگی استان عنوان می کند که: «پارسال بودجه تخصیص نشد، امسال هم بگی نگی شاید بشه شایدم نه»، بودجه ای که هر سال میزان اعتبار بالاتری را می طلبد و بقول فرماندار: «اگر سریع اقدام نشود مبلغ تخصیصی حتی هزینه ی یک ستون آن را هم کفاف نمی دهد.» مردم پس به که دلگرم باشند! شاید باید سال دیگر به گزارشگر شبکه ی خبر بگوییم آقا جان اینجا گوش شنوایی نیست، گویا به نمایندگان هم امیدی نیست، برو سراغ وزیر وزرا شاید حاجتمان را آنها اجابت کردند!
ولی زندگی همچنان جریان دارد چه با ما همسو باشد، چه نباشد! پس امیدوارم می مانیم به آینده ای که روزی این بدقولی ها پایان بپذیرد و فرهنگش در بین مردم رواج نیابد، به امید آن روز... .
